
‘Je kunt nog beter vakken gaan vullen bij Albert Heijn.’
Daar zat ik dan met mijn twee HBO opleidingen, leidinggevende functie en droomcarrière. De voorjaarszon begon al aardig op een zomerzon te lijken. Ik ging niet in discussie.
Hij had gelijk.
Ik belde mijn werkgever op en zei dat ik voorlopig niet meer zou komen. Snipperdagen genoeg. Hij zou me wel zien als ik weer zin had.
Stop. We draaien de klok een jaar terug.
Ziek zijn
Een burn-out overkomt je.
Het is niet iets waar je om vraagt of wat je ziet aankomen. Het is als een marathon. Langdurig, stapje voor stapje, grens na grens, voorbij de man met de hamer en dan ineens ga je over de finishlijn.
Je bent er.
Je hoeft niet meer.
Burn-out.
Iedereen om je heen zag het gebeuren. Als toeschouwers langs de lijn beoordeelden ze jouw wedstrijd. Sommige gaven je tips, moedigden je aan. Anderen hadden je al afgeschreven en snapten niet waar je nog voor vocht.
Anderhalf jaar duurde mijn marathon. En toen ging ik over de finishlijn.
Niet meer naar het werk. Hele dagen thuis.
Onvervangbaar als ik dacht te zijn werd ik al snel vervangen op het werk.
Lieve collega’s belden me op. Praatten me moed in. Gaven me steun.
Op andere fronten bleef het stil. Heel stil. Dagen werden weken en de weken werden maanden. Bezoeken aan de bedrijfsarts. Angst dat hij me weer naar mijn werk zou sturen. Een lijf vol met stress als mijn werktelefoon rinkelde.
Geluid uit.
Was geen oplossing. Je moet bereikbaar blijven. Kijken of ik niet ben gebeld.
Schuldgevoelens.
Woede.
Vragen.
Waarom overkwam mij dit? Waarom kreeg ik een burn-out? Wat is eigenlijk een burn-out? Wat staat me te wachten? Zou het ooit nog goed komen? Hoe lang gaat het duren?
Thuis zitten zonder hulp was in ieder geval geen oplossing. In de eerste 4 maanden maakte ik weinig progressie. Natuurlijk, de bedrijfsarts en ik praatten en concludeerden iedere keer dat ik nog niet aan het werk kon. Gelukkig. Ik zag het ook niet zitten.
En de tijd vloog voorbij.
Re-integreren
‘Ik wil dat je dit re-integratietraject gaat volgen.’ De bedrijfsarts kijkt hoopvol.
‘Ik heb mijn best gedaan en je werkgever gaat dit betalen.’
Ik weet niet wat ik moet voelen. Heb ik een keuze? Niet meewerken met mijn re-integratie kan me op loonopschorting komen te staan. Keuze? Nee dus. Doorgaan zoals het nu gaat is ook geen optie. De dagen thuis gaan wel maar vooruitgang boek ik niet. De psycholoog waar ik via de huisarts naar was doorverwezen* begreep me niet.
‘Meerdere van je collega’s hebben dit traject doorlopen. Het is een goed traject. Je krijgt begeleiding van psychologen en sporten onder begeleiding is er onderdeel van.’
‘Ik weet het niet,’ zeg ik tenslotte. ‘Mag ik wat meer informatie en er over nadenken?’
De bedrijfsarts geeft me de folders en de link naar de website.
‘Je begint volgende week en het is een traject van minimaal 5 maanden. Ze nemen contact met je op voor het programma en de intake.’
‘Oké,’ zeg ik. ‘Volgende week is goed.’
Een intensief re-integratietraject gaat van start. Als snel moet ik beginnen met werken. 2 uur per dag, 2 dagen in de week. Praten over welke werkzaamheden ik ga doen. Casemanager, Re-integratiebegeleider, Bedrijfsarts. Het voelt als 3 tegen 1. Later kom ik erachter dat het 2 tegen 2 is.
Ik heb geluk.
Terug naar mijn eigen werk verdwijnt snel van tafel. Ik wil het niet en mijn re-integratiebegeleider ook niet. Ze hebben mooi werk voor me bedacht. Uitzoekwerk, lezen, plannen maken voor een nieuw project. Ik zie het niet zitten. Ik haat bureaus en computers.
Lezen lukt niet.
Concentratieproblemen.
Geheugen. Laten we het daar niet over hebben.
Wat dan wel? Gelukkig komen we daar samen uit. Ik doe een voorstel en het wordt geaccepteerd. De eerste keer dat ik zelf actief stuur in mijn re-integratie. Voelt goed.
Het re-integratietraject vordert. Ik ga vooruit en volg het programma. Het aantal werkuren wordt opgebouwd. Een aantal keer doe ik een stap terug. En weer vooruit.
Ineens werk ik weer hele dagen.
Niet in mijn eigen werk maar toch.
Schaamte en Onuitgesproken Gevoelens
De tijd loopt door maar mijn herstel stokt.
Iets knaagt.
Dingen uit het verleden blijven onbewust een rol spelen. Niet terug kunnen naar mijn oude werk voelt als verliezen. Tegelijkertijd is terug in mijn oude baan het laatste wat ik wil.
Stress komt naar boven als ik bepaalde mensen tegen kom. Het gevoel minder waard te zijn.
Schaamte.
Ik heb verloren.
Onbegrepen voel ik mij. Over wat een burn-out inhoudt. Over waar het mis is gegaan. Mijn woede is gezakt maar mijn boosheid over sommige dingen is nog steeds aanwezig.
Mensen die hetzelfde hebben meegemaakt komen uit onverwachte hoeken. Fijne gesprekken met mensen die ik achteraf gezien niet goed genoeg kende. Anderen, wiens steun ik had verwacht en goed had kunnen gebruiken, blijven op afstand. Alsof burn-out een besmettelijke ziekte is.
Onbewust sluimeren gevoelens voort.
En dan zitten we daar. Op het bankje in mijn voortuin. Na een lang gesprek komen we tot de conclusie: Mijn werkomgeving belemmert mijn herstel. Onbewust. Er is teveel gebeurd.
Vakken vullen bij Albert Heijn klinkt ineens zo gek nog niet.
Ik neem voor onbepaalde tijd verlof.
Niemand die het mij weigert.
De regie over je eigen leven opeisen
Die dag daar op dat bankje, besluit ik dat het tijd is om verder te gaan. Ik werk weer fulltime. Ik kan het aan.
Natuurlijk. De komende tijd wordt spannend en zal stress opleveren. Maar het voelt goed.
Ik lees: Welke kleur heeft jouw parachute? en verdiep me in mezelf. Kom tot conclusies die ik niet had verwacht. De zoektocht naar mezelf gaat door. Ik solliciteer en voer gesprekken. Ik lach om bedrijven die ik herken qua organisatie. Daar ga ik niet werken. Daar komen vroeger of later mensen over de finishlijn van hun marathon. Ik bedank vriendelijk voor de aangeboden baan.
Ik zoek naar een baan waarbij ik niet hoef te veranderen. Een baan waarbij het werk aan mij is aangepast. Het is een andere manier van oriënteren.
Ik neem de regie over mijn leven weer in eigen hand. Net als toen ik ging studeren en voor een studiekeuze stond. Net als toen ik ging werken en een baan met mogelijkheden zocht.
Natuurlijk komen er mooie kansen en banen voorbij. Maar met carrière maken heb ik het even gehad.
Mijn toekomst gaat nu over mij en niet langer over mijn carrière.
Ik ben meer dan een carrière alleen.
Ik ben niet langer bereid om mijn werk voor mijn privé leven te laten gaan.
Punt uit.
Ik vind die baan.
Het is hard werken.
Natuurlijk is er stress en spanning.
Maar ik weet wat ik moet doen.
Op tijd een stapje terug. Ik gebruik de technieken die ik heb geleerd.
Ik ga vooruit.
Met sprongen.
De oude hoef ik niet meer te worden.
Maar wel beter dan de oude.
Verander de vorm
Herinner je de floppydisk nog? Dat vierkante schijfje (ze waren er in verschillende afmetingen) waar je bestanden en gegevens op kon zetten? Tegenwoordig zit iedereen in de Cloud. De vorm is veranderd maar het principe is hetzelfde. Het opslaan van bestanden is makkelijker en daarmee beter geworden. Het opslaan is niet veranderd maar wel de manier waarop.
Soms moet je de vorm veranderen om vooruitgang te boeken. Kijk terug in de afgelopen 10 jaar en zie hoe vaak de vorm is veranderd. Boeken zijn ebooks geworden. Gelukkig zijn er nog wel papieren varianten om heerlijk in te verdwijnen. Maar het is een kwestie van tijd.
Bellen doen we mobiel maar liever nog sturen we een WhatsApp-bericht. Wie gebruikt er nog SMS? TV kijken we wanneer het ons uitkomt. Het achtuur journaal om half negen of nog later. Er komt een tijd en dan kun je het acht uur journaal om zeven uur kijken.
Blijven hangen in het oude voelt misschien veilig.
Zeker in tijden dat je onzeker bent en zelfvertrouwen mist.
Maar blijven hangen in het oude kan je herstel belemmeren.
Het vergt moed om uit je comfortzone te komen.
Vraag jezelf eens af hoe comfortabel die comfortzone nog is. Heb je het nog naar je zin op je werk? Of zijn het alleen je collega’s die het leuk maken?
Misschien bevalt je werk prima maar is het de omgeving waar je last van hebt. Een manager die altijd met haastklussen komt en nooit een fatsoenlijke planning maakt. Een collega waar je altijd de puinhopen van mag opruimen. Er is vast een ander bedrijf waar je hetzelfde werk in een fijnere omgeving kunt doen.
Ik bleef hangen bij mijn oude werkgever omdat ik dacht dat ik niet weg kon.
Het is te makkelijk om tegen jezelf te zeggen dat je niet weg kunt. Dat het nu niet de goede tijd is. Recessie. Dat soort bullshit.
Ik heb mezelf erover heen gezet. Ervoor gezorgd dat ik mijn zelfvertrouwen terug kreeg.
Wat doe jij?
Om de regie over je leven terug te krijgen?
Wat het ook is, het is goed! Begin klein en probeer wat uit. Stoot werk af dat je niet leuk vindt. Praat met je collega die er een puinhoop van maakt. Spiek af en toe eens op LinkedIn.
Laat me weten wat jij doet zodat we elkaar kunnen inspireren! Reageer hieronder.
(*Dit was in de tijd dat de 1e lijns-GGZ bij burn-out nog wel werd vergoed.)
Heb jij een burn-out en zoek je meer informatie? Klik dan hier.
Heb jij nog tips over dit onderwerp? Deel je tip (hoe klein ook) met je lotgenoten en laat een reactie achter onderaan deze pagina. Samen komen we verder!
Bedankt dat je de tijd hebt genomen om dit te lezen. Ik stel het zeer op prijs!
Hoe ik mijn burn-out overwon, mijn leven terug kreeg en sterker werd dan ooit tevoren.
– Maaike
P.S. Ken jij iemand die wat aan deze informatie heeft? Deel dit bericht dan met hem of haar via de knoppen hieronder.
Hoi Maaike,
Bedankt voor je blog. Ik ben ook je boek aan het lezen. Er is veel herkenbaar en ik lees nuttige tips. Zelf ben ik begin dit jaar thuis komen te zitten. Ik kon niets meer. De diagnose burnout is gek genoeg pas sinds kort (april) bevestigd, nadat ik met een nieuwe psychologe in contact kwam. Al enkele jaren krijg ik psychologische hulp, omdat ik o.a. last had van paniekaanvallen, stemmingswisselingen, slapeloosheid, grote moeite en enorme stress over het maken van levens (vooral loopbaan) keuzes. Er werden diagnoses gesteld (angststoornissen, mogelijke persoonlijkheids problematiek), maar de mogelijkheid van overspannenheid is nooit besproken. Als onderdeel van een onderzoek, is er zelfs een IQ test bij me afgenomen, nadat ik thuis zat en eigenlijk nauwelijks meer iets kon (!). Het zal je niet verbazen dat de uitslag daarvan geen boost voor mijn zelfvertrouwen was…
Sinds de diagnose “burnout” wel is gesteld en eerdere analyses van tafel zijn, valt er veel op zijn plek. Wat een gedweil met de kraan open is het toch geweest al die tijd…
Na een periode van weerstand, verwarring, schaamte, angst en onzekerheid, is er acceptatie gekomen en vervolgens rust en langzame vooruitgang. Ik werk inmiddels weer vier halve dagen. Mijn concentratie en geheugen zijn nog zwak en ik slaap nog niet best, maar langzaam wordt het beter. Werk is niet meer het belangrijkste in mijn leven.
Wat ik wel voel is wat jij ook beschrijft; dat mijn huidige werk het herstel tegenwerkt. Nu focus ik eerst op reÏntegreren. Zodra ik weer fulltime kan functioneren, komt er hopelijk ook voldoende zelfvertrouwen om iets anders te vinden. En de creativiteit om te bepalen wat dan precies. Het liefst zou ik zo snel mogelijk met een loopbaan coach sparren en uitzoeken wat ik nu echt zou willen, maar tegelijk weet ik dat dat met de lage energie en de stemmingswisselingen die er nog steeds zijn, niet zo verstandig is.
Ik denk dat door het ontbreken van burnout in de DSM 5 mogelijk verwarring is ontstaan in mijn proces. Kom jij dit vaker tegen?
Op welk moment in je proces ben jij je gaan orienteren op een nieuwe baan? Wat lijkt je hierin verstandig? Zelf heb ik sterk het gevoel dat ik de omgeving en de aard van mijn werk (nu: project management) wil veranderen in de toekomst. Hoe en wat precies, weet ik nog niet.
Ik heb me 5 dec. ziek gemeld en inmiddels de diagnose burn-out van de huisarts gekregen. Bij mij is het een opeenstapeling van privé gebeurtenissen, met als druppel die de emmer deed overlopen een conflict op mijn werk. Nu wordt door mijn werkgever en de bedrijfsarts dat laatste als oorzaak gezien en heb ik overmorgen een mediation gesprek met iemand van de arbo en mijn baas. Ik slaap ‘s nachts nauwelijks en kan overdag mijn ogen niet open houden, heb nergens zin in of energie voor en kan me niet concentreren. Kortom: ik voel me nog helemaal niet in staat een gesprek te voeren, laat staan hierover! Ik ben al blij dat ik na 7 weken af en toe weer een maaltijd kan koken of niet vergeet onze honden uit te laten…
Hoi, dat kan ik me goed voorstellen. Gesprekken met je werkgever en de bedrijfsarts roepen bij de meeste mensen veel stress op. De spanning van wat er besproken zal worden en de angst dat er over werkhervatting begonnen wordt. Het is allemaal heel begrijpelijk. Veel sterkte voor morgen en zeg gewoon waar het op staat. Neem desnoods iemand mee naar het gesprek die jou kan steunen.
Groetjes, Maaike
Morgen naar de verzuimcoordinator ik zie er als een berg tegenop. Morgen is het precies een week geleden dat ik me ziek gemeld heb. Sindsdien al bezoek huisarts met verwijzing voor psycholoog. Twee maal telefonisch contact teamleider, en nu het verzoek om te gaan praten met verzuimcoordinator. Vandaag lijst ingevuld voor psycholoog en wachtlijst is 1 tot 3 weken. Ik heb vorige week twee maal aangegeven naar de bedrijfsarts te willen maar dat kan niet en ook andere afspraken van mensen zouden zijn verzet. Dus of er is op dit moment geen bedrijfsarts of deze is op dit moment niet beschikbaar. Hoe dan ook ik wil wel die weg bewandelen.
Maar voor morgen staat dus het gesprek met verzuimcoordinator gepland.. In de mail werd beschreven dat we gaan praten over de dingen die mij belemmeren in het werk zodat we kunnen kijken hoe nu verder.
Ik zou haast van de daken willen schreeuwen dat ik nu niet weet hoe verder daar ben ik nog helemaal niet klaar voor…
Daarbij komt dat ik bepaalde dingen niet wil bespreken met iemand die geen geheimhoudingsplicht heeft. Pfff ik heb er een aantal jaar over gedaan om nu zo afgebroken thuis te zitten. Natuurlijk wil ik verder… Maar de druk staat nog volop de ketel.
Ik heb je boek gelezen en kan hier mee uit de voeten…maar voor nu wil ik eigenlijk met rust gelaten worden
Nog tips…?
Hoi BB,
Met de verzuimcoördinator hoef je geen medische problemen te bespreken. Een verzuimcoördinator kijkt praktische problemen die jou belemmeren je werk te doen. Hij kijkt ook naar alternatieven bijvoorbeeld het laten vallen van bepaalde werkzaamheden of tijdelijk een andere functie. Het is aan de bedrijfsarts om te bepalen in hoeverre jij geschikt bent voor het uitvoeren van je functie. Daarom is dat normaal gesproken de eerste stap.
Ga zeker naar de bedrijfsarts en als je niet wilt, hoef je de verzuimcoördinator niet uit te leggen waarom je bepaalde of al je werkzaamheden niet kunt doen.
Op zich positief dat het bedrijf zo actief is hiermee. Misschien een beetje te actief.
Zoek voor jezelf naar wat je wel en niet kunt. Als dat nu betekent helemaal niets kunnen is dat ook goed. Laat het verder over je heen komen.
Groetjes en succes, Maaike
Inmiddels geweest en een positief gesprek gehad. Heb verteld wat de stappen zijn geweest die ik ondernomen heb. Ook dat traject psycholoog in gang is gezet. Ik werd echt gehoord had ik het idee en heb nu afspraak voor volgende week donderdag. Hoe verloopt bv een traject bij de psycholoog? Krijg je normaal gesproken de tijd of wordt er al gelijk gekeken vanuit ‘t werk wanneer je aan de slag kan?
Dag Maaike,
Mooi geschreven, alsof het over mezelf gaat! Ik ga langzaam vooruit, maak stappen en ben zelfs trots op mezelf. hoe mijn toekomst er straks uit ziet, heb ik geen idee van maar wat ik wel weet is dat ik zelf die regie ga pakken en niet die ander!
Bedankt voor de herkenbaarheid!
Groet,
Wendy
Hoi Wendy,
Bedankt voor je compliment! Fijn dat je vooruitgaat en super dat je trots bent!
Maaike