Over Ziek zijn, Re-integreren en de Regie over je Leven opeisen

‘Je kunt nog beter vakken gaan vullen bij Albert Heijn.’
 
Daar zat ik dan met mijn twee HBO opleidingen, leidinggevende functie en droomcarrière. De voorjaarszon begon al aardig op een zomerzon te lijken. Ik ging niet in discussie.
 
Hij had gelijk.
 
Ik belde mijn werkgever op en zei dat ik voorlopig niet meer zou komen. Snipperdagen genoeg. Hij zou me wel zien als ik weer zin had.
 
Stop. We draaien de klok een jaar terug.
 

Ziek zijn

Een burn-out overkomt je.
 
Het is niet iets waar je om vraagt of wat je ziet aankomen. Het is als een marathon. Langdurig, stapje voor stapje, grens na grens, voorbij de man met de hamer en dan ineens ga je over de finishlijn.
 
Je bent er.
 
Je hoeft niet meer.
 
Burn-out.
 
Iedereen om je heen zag het gebeuren. Als toeschouwers langs de lijn beoordeelden ze jouw wedstrijd. Sommige gaven je tips, moedigden je aan. Anderen hadden je al afgeschreven en snapten niet waar je nog voor vocht.
 
Anderhalf jaar duurde mijn marathon. En toen ging ik over de finishlijn.
 
Niet meer naar het werk. Hele dagen thuis.
 
Onvervangbaar als ik dacht te zijn werd ik al snel vervangen op het werk.
 
Lieve collega’s belden me op. Praatten me moed in. Gaven me steun.
 
Op andere fronten bleef het stil. Heel stil. Dagen werden weken en de weken werden maanden. Bezoeken aan de bedrijfsarts. Angst dat hij me weer naar mijn werk zou sturen. Een lijf vol met stress als mijn werktelefoon rinkelde.
 
Geluid uit.
 
Was geen oplossing. Je moet bereikbaar blijven. Kijken of ik niet ben gebeld.
 
Schuldgevoelens.
 
Woede.
 
Vragen.
 
Waarom overkwam mij dit? Waarom kreeg ik een burn-out? Wat is eigenlijk een burn-out? Wat staat me te wachten? Zou het ooit nog goed komen? Hoe lang gaat het duren?
 
Thuis zitten zonder hulp was in ieder geval geen oplossing. In de eerste 4 maanden maakte ik weinig progressie. Natuurlijk, de bedrijfsarts en ik praatten en concludeerden iedere keer dat ik nog niet aan het werk kon. Gelukkig. Ik zag het ook niet zitten.
 
En de tijd vloog voorbij.
 

Re-integreren

‘Ik wil dat je dit re-integratietraject gaat volgen.’ De bedrijfsarts kijkt hoopvol.
 
‘Ik heb mijn best gedaan en je werkgever gaat dit betalen.’
 
Ik weet niet wat ik moet voelen. Heb ik een keuze? Niet meewerken met mijn re-integratie kan me op loonopschorting komen te staan. Keuze? Nee dus. Doorgaan zoals het nu gaat is ook geen optie. De dagen thuis gaan wel maar vooruitgang boek ik niet. De psycholoog waar ik via de huisarts naar was doorverwezen* begreep me niet.
 
‘Meerdere van je collega’s hebben dit traject doorlopen. Het is een goed traject. Je krijgt begeleiding van psychologen en sporten onder begeleiding is er onderdeel van.’
 
‘Ik weet het niet,’ zeg ik tenslotte. ‘Mag ik wat meer informatie en er over nadenken?’
 
De bedrijfsarts geeft me de folders en de link naar de website.
 
‘Je begint volgende week en het is een traject van minimaal 5 maanden. Ze nemen contact met je op voor het programma en de intake.’
 
‘Oké,’ zeg ik. ‘Volgende week is goed.’
 
Een intensief re-integratietraject gaat van start. Als snel moet ik beginnen met werken. 2 uur per dag, 2 dagen in de week. Praten over welke werkzaamheden ik ga doen. Casemanager, Re-integratiebegeleider, Bedrijfsarts. Het voelt als 3 tegen 1. Later kom ik erachter dat het 2 tegen 2 is.
 
Ik heb geluk.
 
Terug naar mijn eigen werk verdwijnt snel van tafel. Ik wil het niet en mijn re-integratiebegeleider ook niet. Ze hebben mooi werk voor me bedacht. Uitzoekwerk, lezen, plannen maken voor een nieuw project. Ik zie het niet zitten. Ik haat bureaus en computers.
 
Lezen lukt niet.
 
Concentratieproblemen.
 
Geheugen. Laten we het daar niet over hebben.
 
Wat dan wel? Gelukkig komen we daar samen uit. Ik doe een voorstel en het wordt geaccepteerd. De eerste keer dat ik zelf actief stuur in mijn re-integratie. Voelt goed.
 
Het re-integratietraject vordert. Ik ga vooruit en volg het programma. Het aantal werkuren wordt opgebouwd. Een aantal keer doe ik een stap terug. En weer vooruit.
 
Ineens werk ik weer hele dagen.
 
Niet in mijn eigen werk maar toch.
 

Schaamte en Onuitgesproken Gevoelens

De tijd loopt door maar mijn herstel stokt.
 
Iets knaagt.
 
Dingen uit het verleden blijven onbewust een rol spelen. Niet terug kunnen naar mijn oude werk voelt als verliezen. Tegelijkertijd is terug in mijn oude baan het laatste wat ik wil.
 
Stress komt naar boven als ik bepaalde mensen tegen kom. Het gevoel minder waard te zijn.
 
Schaamte.
 
Ik heb verloren.
 
Onbegrepen voel ik mij. Over wat een burn-out inhoudt. Over waar het mis is gegaan. Mijn woede is gezakt maar mijn boosheid over sommige dingen is nog steeds aanwezig.
 
Mensen die hetzelfde hebben meegemaakt komen uit onverwachte hoeken. Fijne gesprekken met mensen die ik achteraf gezien niet goed genoeg kende. Anderen, wiens steun ik had verwacht en goed had kunnen gebruiken, blijven op afstand. Alsof burn-out een besmettelijke ziekte is.
 
Onbewust sluimeren gevoelens voort.
 
En dan zitten we daar. Op het bankje in mijn voortuin. Na een lang gesprek komen we tot de conclusie: Mijn werkomgeving belemmert mijn herstel. Onbewust. Er is teveel gebeurd.
 
Vakken vullen bij Albert Heijn klinkt ineens zo gek nog niet.
 
Ik neem voor onbepaalde tijd verlof.
 
Niemand die het mij weigert.
 

De regie over je eigen leven opeisen

Die dag daar op dat bankje, besluit ik dat het tijd is om verder te gaan. Ik werk weer fulltime. Ik kan het aan.
 
Natuurlijk. De komende tijd wordt spannend en zal stress opleveren. Maar het voelt goed.
 
Ik lees: Welke kleur heeft jouw parachute? en verdiep me in mezelf. Kom tot conclusies die ik niet had verwacht. De zoektocht naar mezelf gaat door. Ik solliciteer en voer gesprekken. Ik lach om bedrijven die ik herken qua organisatie. Daar ga ik niet werken. Daar komen vroeger of later mensen over de finishlijn van hun marathon. Ik bedank vriendelijk voor de aangeboden baan.
 
Ik zoek naar een baan waarbij ik niet hoef te veranderen. Een baan waarbij het werk aan mij is aangepast. Het is een andere manier van oriënteren.
 
Ik neem de regie over mijn leven weer in eigen hand. Net als toen ik ging studeren en voor een studiekeuze stond. Net als toen ik ging werken en een baan met mogelijkheden zocht.
 
Natuurlijk komen er mooie kansen en banen voorbij. Maar met carrière maken heb ik het even gehad.
 
Mijn toekomst gaat nu over mij en niet langer over mijn carrière.
 
Ik ben meer dan een carrière alleen.
 
Ik ben niet langer bereid om mijn werk voor mijn privé leven te laten gaan.
 
Punt uit.
 
Ik vind die baan.
 
Het is hard werken.
 
Natuurlijk is er stress en spanning.
 
Maar ik weet wat ik moet doen.
 
Op tijd een stapje terug. Ik gebruik de technieken die ik heb geleerd.
 
Ik ga vooruit.
 
Met sprongen.
 
De oude hoef ik niet meer te worden.
 
Maar wel beter dan de oude.
 

Verander de vorm

Herinner je de floppydisk nog? Dat vierkante schijfje (ze waren er in verschillende afmetingen) waar je bestanden en gegevens op kon zetten? Tegenwoordig zit iedereen in de Cloud. De vorm is veranderd maar het principe is hetzelfde. Het opslaan van bestanden is makkelijker en daarmee beter geworden. Het opslaan is niet veranderd maar wel de manier waarop.
 
Soms moet je de vorm veranderen om vooruitgang te boeken. Kijk terug in de afgelopen 10 jaar en zie hoe vaak de vorm is veranderd. Boeken zijn ebooks geworden. Gelukkig zijn er nog wel papieren varianten om heerlijk in te verdwijnen. Maar het is een kwestie van tijd.
 
Bellen doen we mobiel maar liever nog sturen we een WhatsApp-bericht. Wie gebruikt er nog SMS? TV kijken we wanneer het ons uitkomt. Het achtuur journaal om half negen of nog later. Er komt een tijd en dan kun je het acht uur journaal om zeven uur kijken.
 
Blijven hangen in het oude voelt misschien veilig.
 
Zeker in tijden dat je onzeker bent en zelfvertrouwen mist.
 
Maar blijven hangen in het oude kan je herstel belemmeren.
 
Het vergt moed om uit je comfortzone te komen.
 
Vraag jezelf eens af hoe comfortabel die comfortzone nog is. Heb je het nog naar je zin op je werk? Of zijn het alleen je collega’s die het leuk maken?
 
Misschien bevalt je werk prima maar is het de omgeving waar je last van hebt. Een manager die altijd met haastklussen komt en nooit een fatsoenlijke planning maakt. Een collega waar je altijd de puinhopen van mag opruimen. Er is vast een ander bedrijf waar je hetzelfde werk in een fijnere omgeving kunt doen.
 
Ik bleef hangen bij mijn oude werkgever omdat ik dacht dat ik niet weg kon.
 
Het is te makkelijk om tegen jezelf te zeggen dat je niet weg kunt. Dat het nu niet de goede tijd is. Recessie. Dat soort bullshit.
 
Ik heb mezelf erover heen gezet. Ervoor gezorgd dat ik mijn zelfvertrouwen terug kreeg.
 
Wat doe jij?
 
Om de regie over je leven terug te krijgen?
 
Wat het ook is, het is goed! Begin klein en probeer wat uit. Stoot werk af dat je niet leuk vindt. Praat met je collega die er een puinhoop van maakt. Spiek af en toe eens op LinkedIn.
 
Laat me weten wat jij doet zodat we elkaar kunnen inspireren! Reageer hieronder.
 
(*Dit was in de tijd dat de 1e lijns-GGZ bij burn-out nog wel werd vergoed.)
 
Heb jij een burn-out en zoek je meer informatie? Klik dan hier.

Heb jij nog tips over dit onderwerp? Deel je tip (hoe klein ook) met je lotgenoten en laat een reactie achter onderaan deze pagina. Samen komen we verder!

Bedankt dat je de tijd hebt genomen om dit te lezen. Ik stel het zeer op prijs!

Hoe ik mijn burn-out overwon, mijn leven terug kreeg en sterker werd dan ooit tevoren.

– Maaike

P.S. Ken jij iemand die wat aan deze informatie heeft? Deel dit bericht dan met hem of haar via de knoppen hieronder.